Zaczęła się polska złota jesień :) Pogoda dopisuje na piesze wycieczki, to dlaczego nie korzystać? 30 września 2017 r wybraliśmy się razem z Ania na obejście trasy, którą będziemy prowadzić 22 października 2017 r. Na początku było chłodno i mgliście, ale potem pogoda znacznie się poprawiła. Pod koniec zrośliśmy sobie jeszcze małego grilla :)
Najpierw trochę o pierwszej miejscowości - Jarogniewice - skąd zaczynamy naszą wędrówkę :)
Dawna wieś, obecnie część dzielnicy Nowe Miasto Zielonej Góry. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1441 roku. Była własnością rodu von Schlabrendorf. Pod koniec XIX wieku majątek posiadał Benno Nicaeus urodzony 07.02.1863 roku w Wilkowie. Dnia 10.09.1894 roku ożenił się z Antonie Mathilde Auguste Ebhardt z Klenicy. Miał z nią dwóch synów: Hansa ur. w 1895 roku, który zginął w 1915 roku na froncie I wojny światowej oraz Wilhelma(Willi) Karla Otto(1896-1987). Zmarł 24 maja 1928 roku. Dnia 29.01.1579 roku we wsi urodził się Georg Schӧnborner, prawnik, kanclerz Johanna Georga von Hohenzollern w 1609 roku, później Johanna von Schaffgotsch. Nobilitowany przez cesarza Ferdynanda II w 1629 roku- von Schӧnborn und zu Ziesendorf. Zmarł w Głogowie 23.12.1637 roku. W Jarogniewicach urodził się August Gottlob Ferdinand Schirmer(14.05.1791-29.03.1863), niemiecki teolog i nauczyciel.
Kolejną miejscowością przez którą przechodzimy jest Książ Śląski.
Wieś położona w gminie Kożuchów powiatu nowosolskiego. Początki wsi sięgają XIII wieku. Po raz pierwszy wymieniona w roku 1305. Pod koniec XV wieku należała do braci von Ebersbach. Dość częste zmiany właścicieli. Wymienia się rodzinę von Dyherrn, von Rothenburg, von Schwarz. Na początku XVII wieku dobra dzierżawił Georg von Schönborn. Pod koniec XVII wieku majątek uległ podzieleniu: jedna część należała do rodziny von Unruh, druga część do rodziny von Schlichting. Od 1701 roku majątek ponownie w rękach jednego właściciela- jest nim Siegmund Wilhelm von Schick. Od 1728 roku właścicielem dóbr zostaje Balthasar Friedrich von Lüttwitz. Po śmierci Balthasara Friedricha von Lüttwitz dochodzi do ponownego podziału wsi. W pierwszej połowie XIX wieku majątek z dworem należał do miejscowego sołtysa o nazwisku Erdmann. W 1873 roku właścicielem dóbr był hrabia Schack von Wittenau z Dziadoszyc, by w 1886 roku przejść w ręce Heinricha Werndt. W latach 1902-1917 mjątek posiadał Max Greulich. Po podziale majątku w roku 1921 część z dworem(Freygut) jest w rękach Kurta Ihssen`a, od 1926 roku w posiadaniu Otto Haussman`a. Ostatnim właścicielem był Hermann Waltzer.
Dwór zbudowany w początkach XIX wieku, klasycystyczny. Murowany z cegły, piętrowy, założony na rzucie prostokąta. Część środkowa zachodniej elewacji frontowej wysunięta nieznacznie przed lico murów, zwieńczona trójkątnym tympanonem, z wejściem w płytkiej, zamkniętej hemisferycznie wnęce. Dach wysoki, czterospadowy.
Następną miejscowością jest Czasław
Wieś położona w gminie Otyń powiatu nowosolskiego. Po raz pierwszy wzmiankowana w roku 1398. Od średniowiecza stanowiła własność rycerską. W 1566 roku jako właściciel wymieniany jest Georg von Dyherrn z Mirocina. W posiadaniu tej rodziny miejscowość była przez ponad sto lat- w roku 1581 wymienia się Christopha von Dyherrn, w 1705 roku Gotharda von Dyherrn, który w tym czasie sprzedaje dobra Hansowi Moritzowi von Tschammer. W późniejszym czasie dość częste zmiany właścicieli. W połowie XVIII wieku jako właściciel wymieniany jest Ernest Wilhelm von Lüttwitz, po nim Maximilian von Stentzsch. W XVIII wieku jest mowa o dworze. W roku 1808 wieś zostaje zakupiona przez księżnę Dorotę de Dino de Talleyrand-Perigord. W roku 1879, jej syn, książę Aleksander de Dino sprzedaje wieś pruskiemu ministrowi Rudolfowi von Friedenthal. Po nim dobra dziedziczy jego córka, Renata baronowa von der Lancken-Wackenitz. Dzierżawcą majątku w roku 1926 jest rodzina Liersch, a w 1933 roku Herman Kubeile.
Ostatnią miejscowością w której kończymy naszą dzisiejszą wędrówkę jest Zatonie
Wieś leżąca 11 km na południe od Zielonej Góry, w powiecie zielonogórskim, wzmiankowana po raz pierwszy w 1305 roku. Z tego okresu pochodzi kościół z XIII wieku, zbudowany z kamienia polnego, którego zachowane do dzisiaj ruiny możemy oglądać w północnej części wsi. Jako właścicieli wsi w XIV i XV wieku wymieniana jest rodzina łużyckich Kietliczów/ von Kittlitz/, właścicieli pobliskiego Drzonkowa. Około roku 1555 następuje podział wsi- część należy nadal do rodziny von Kittlitz, druga jest w rękach rodu von Knobelsdorff. W roku 1646 Barbara von Zeidlitz-Kittlitz, wdowa po baronie von Kittlitz sprzedaje swoją część wsi Joachimowi von Lestwitz z Nechau. Z kolei on po kilku latach odstępuje tą część Zatonia von Arnheimb`owi. Wkrótce on sprzedaje ją Baltazarowi von Unruh, który około roku 1608 scala ziemie Zatońskie, zakupując pozostałą część wsi od rodziny von Knobelsdorff. W roku 1757 umiera ostatni z linii zatońskiej Unruhów- Jan Fryderyk. Dobra przechodzą w ręce Ferdynanda Boguchwała von Scopp z Przecławia. W 1771 roku sprzedaje dobra Zatońskie hrabinie von Cosel, wdowie po Fryderyku Auguście hrabim von Cosel z Zaboru, który był synem Augusta II i hrabiny von Cosel. Po jej śmierci w roku 1784 dobra dziedziczy jej syn- Gustaw Ernest, który z powodu hulaszczego trybu życia doprowadza majątek do ruiny. Sprzedaje go w roku 1789 Johnstonowi von Krögerborn. Dla dóbr Zatońskich następuje okres częstych zmian właścicieli. W roku 1791 majątek zakupuje von Ramin, później rotmistrz von Prittwitz, a w roku 1794 roku hrabia Jan Melchior Juliusz von Schweinitz. Dnia 30 stycznia 1809 roku Leopold Fryderyk von Goecking, kurator księżniczki kurlandzkiej i żagańskiej Doroty Biron, najmłodszej córki zmarłego w roku 1800 Piotra Birona, od Jana Melchiora Juliusza von Schweinitza nabył Zatonie wraz z Drzonkowem, folwarkiem w Raculi, sołectwem w Suchej. Do majątku księżnej należały również dobra w Otyniu, Klenicy, Swarzynicach, Czasławie i Barcikowicach. Dorota Biron(1793-1862) dnia 23 kwietnia 1809 roku wychodzi za mąż za Edmunda de Talleyrand-Perigord, bratanka ówczesnego ministra spraw zagranicznych Francji, Karola Maurycego. Będąc kochanką Karola, przez wiele lat przebywała we Francji na zamku Valencay. W Zatoniu po raz pierwszy pojawia się dopiero 13 czerwca 1840 roku. Po śmierci księżnej Doroty w roku 1862 jej majątek w tym Zatonie odziedziczył syn Aleksander Edmund książę de Talleyrand-Perigord. W 1879 roku sprzedaje Zatonie Karolowi Rudolfowi von Friedenthal. Od roku 1879 właścicielką dóbr zostaje córka Karola, Renata baronowa von Lancken-Wakenitz, posiadająca Zatonie do 1945 roku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz