Naszą wędrówkę rozpoczynamy w Jaszczurówce, do której dojedziemy busem lub miejskim autobusem (linia "14"). Początkowo wędrujemy szeroką drogą przez Dolinę Olczyską. Obok nas szumi Potok Olczyski. Następnie meldujemy się na Polanie Olczyskiej, gdzie krzyżują się szlaki zielony i żółty. My idziemy dalej zielonym, bo żółty prowadzi na Nosalową Przełęcz i Nosala.
Dalej przechodzimy przez drewniany mostek. Kilkanaście metrów zaczyna się średnio męczące podejście na Polanę Kopieniec.
Na Polanie Kopieniec znajdujemy dwa szlaki (oba zielone). My wybieramy ten w lewą stronę, którym idziemy do góry na Wielki Kopieniec. Z Wielkiego Kopieńca roztacza się znakomita panorama Tatr Wysokich. W słoneczne dni doskonale widoczne także Czerwone Wierchy i Giewont oraz Podhale. My niestety nie mieliśmy żadnych widoków, bo była gęst mgła.
Ze szczytu można zejść tym samym szlakiem na Polanę Kopienic. My kontunujemy dalej też zielonym szlakim który znajduje się za szczytem.
Z Toporowej Cyrhli wracamy asfaltem do Jaszczórówki na przystanek autobusowy. Po drodze jeszcze odwiedzamy Kaplicę Najświętszego Serca Jezusa w Jaszczurówce.
Kaplica Witkiewiczowska na Jaszczurówce należy do najpiękniejszych zabytków Zakopanego. Powstała w 1906 roku, na stoku nad źródłami cieplicowymi, przy drodze łączącej Zakopane z Morskim Okiem. Jej projektantem był Stanisław Witkiewicz, ojciec słynnego Witkacego. Drewniana kaplica pod wezwaniem Serca Jezusowego swym wyjątkowym urokiem przyciąga turystów przez cały rok.
Tereny Jaszczurówki (nazwa wzięła się stąd, że występowały tu salamandry plamiste, przez górali zwane jaszczurami) na początku wieku należały do znanej na Podhalu rodziny Uznańskich. W 1903 roku Uznańscy postanowili ufundować tu rodzinną kaplicę. Rok później kardynał Jan Puzyna wyraził zgodę na to przedsięwzięcie. Prace zostały rozpoczęte. W 1908 roku, na stoku nad źródłami cieplicowymi, przy drodze łączącej Zakopane z Morskim Okiem, stanęła, zbudowana bez użycia ani jednego gwoździa, drewniana kaplica.
Całość wystroju wedle projektu Witkiewicza utrzymana była w stylu zakopiańskim. Bryła budynku w kształcie prostokąta z absydą została osadzona na wysokiej granitowej podmurówce. Podcienie kryjące taras zwieńczono drewnianą konstrukcją arkadową, zaś nad głównym wejściem znalazła się figurka Chrystusa Frasobliwego dłuta Józefa Janosa z Dębna, przykryta osobliwym daszkiem. Dwuspadowy dach kaplicy z charakterystyczną czworoboczną sygnaturką, zakończoną metalowym krzyżem, ma specjalne szczyty, na których widnieją „wschodzonce słonecka”. Cała kaplica, absyda i podcienie pokryte zostały gontami, a drzwi i ramy okienne są bogato rzeźbione i kołkowane.
Wnętrze kapliczki cechuje wielka prostota. Witkiewicz chciał, aby rzeźbiony w drewnie ołtarz główny przypominał chatę góralską. Po obu jego stronach w oknach znajdują się kolorowe witraże: z prawej strony z Matką Bożą Częstochowską i herbem Polski (Orzeł w koronie), zaś z lewej – z Matką Bożą Ostrobramską i herbem Litwy (Pogoń). W latach pięćdziesiątych kaplica wzbogaciła się o stacje Drogi Krzyżowej, malowane na szkle przez Józefa Jana Jachymiaka, a potem jeszcze o dwa ołtarze: Matki Bożej z Dzieciątkiem i św. Józefa – wykonane, podobnie jak dębowy żyrandol, przez Józefa Janosa z Dębna.
Po rodzinie Uznańskich opiekę nad kaplicą przejęła parafia w Poroninie, potem opiekunami byli Księża Marianie, a następnie ksiądz kapelan Sióstr Urszulanek w Jaszczurówce-Borach. Warto wspomnieć także o roli jaką dla kaplicy odegrali misjonarze Wincentego a Paulo, a w szczególności ks. Jan Kowalik, proboszcz parafii na Olczy, który w trudnych latach dla kościoła w Polsce (1977-1983) podjął się trudu zbierania ofiar, by przeprowadzić kapitalny remont walącej się kaplicy. Dzięki jego wysiłkom ten cenny zabytek został uratowany.
Od 1984 roku opiekę duchową nad kaplicą ponownie przejęli Księża Marianie – z parafii na Cyrhli. Pieczę nad zabytkiem sprawuje Tatrzański Park Narodowy, dbając, by jeszcze długie lata mógł służyć zwiedzającym.
Źródło: https://www.jaszczurowka.org/historia
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz